Tytuły scenek inspirowanych będą w specjalnych wkładach, w innym dziale. Tytuł, który tam będzie, jest na ogół do rozwinięcia. Dlatego musimy się przygotować do tego, by to zrobić samemu.

Załóżmy, że mamy scenkę o tytule U lekarza - dziesięć słów.

             Bieżemy na scenę dwie osoby, jedną sadzamy na krześle drugą kierujemy w kierunku drzwi. Prowadzimy monolog wprowadzający:

- Ty jesteś lekarką. Ty pacjentką. Choroba polega na tym, że zasypiasz na stojąco po dziesięciu słowach. Dzień dobry pani doktor mam dziwną chorobę, bo (nie trzymamy się sztywno tych 10 słów) Chrrr, chrrrr. Przepraszam sama pani widzi, trudno tak wciąż liczyć Chrrr, chrrr. No i ty musisz ją wyleczyć. Pamiętaj, że jesteś lekarką. Spytaj od kiedy ta choroba jest, czy rodzice też ją mieli.  Ty coś wymyśl. Na przykład, że twój pies też zasypia po 10 szczeknięciach. A ty wiesz. Niech pani śpiewa. 

             Długość wprowadzenia jest ważna i nabiera się w niej wprawy z czasem. Zbyt długi niecierpliwi aktorów i podpowiada zbyt akcję, za krótki, nie tworzy atmosfery scenki.

           Podczas scenki możemy podrzucić pomysł (- A spytaj, czy przy wyciu też zasypia i w której sekundzie). Robimy to tylko wtedy, gdy aktorzy zbyt wcześnie chcą ją zakończyć.

            Swoją drogą jeśli dzieci ją zakończą w ciągu pół minuty, każemy ją odegrać drugi raz z dodatkowym utrudnieniem (- Po dziecięciu rzeczownikach). Naturalnie to dla starszej grupy.